Przy ulicy Zjednoczenia w Chorzowie rozpoczęto budowę budynku Szpitala, w stylu będącym połączeniem neomanieryzmu niderlandzkiego z neobarokiem francuskim. Budowa trwała do 1904 roku; początkowo szpital liczył 130 łóżek.

Dalsza rozbudowa, szpital składał się z 5 pawilonów i w 1926 roku posiadał 150 łóżek.

W Tygodniku Urzędowym miasta Chorzowa opublikowano pierwszy „Statut Szpitala Miejskiego Miasta Chorzów”, według którego szpital posiadał 250 łóżek i był wyłączną własnością miasta Chorzów. Zakład leczniczy dzielił się na trzy oddziały: chirurgiczny, wewnętrzny, ginekologiczno-położniczy, w ramach których funkcjonowały również pododdziały.

Szpital działał zajmując się między innymi leczeniem jeńców wojennych.

Traktowany jako szpital wojskowy, w którym leczeni byli również żołnierze radzieccy. Po wojnie nieliczny personel uruchomił trzy oddziały szpitalne: chirurgiczny, wewnętrzny i przeciwgruźliczy. Następnie wznowiono również działanie oddziału ginekologiczno-położniczego.

W związku z zapotrzebowaniem społeczeństwa nastąpiła zmiana profilu szpitala na szpital zakaźny.

Władze miejskie łącznie z kierownikiem Wydziału Zdrowia rozpoczęli starania o uruchomienie nowego szpitala gruźliczego. Powstał on w grudniu 1962 roku w przystosowanym do tego celu hotelu robotniczym kopalni „Barbara-Wyzwolenie w Szpitalu Miejskim w Chorzowie Starym przy Placu Piastowskim.

Rozpoczął działalność szpital przeciwgruźliczy. W miarę postępu wiedzy i potrzeb społecznych szpital zmienił swój charakter i stał się szpitalem chorób płuc. Jednocześnie na terenie szpitala podjęto budowę nowego pawilonu zakaźnego z nastawieniem na choroby zakaźne.

Szpital jako pierwszy w województwie otrzymał „Złotą odznakę” zasłużonemu w rozwoju województwa za całokształt działalności nad poprawą lecznictwa osób zakaźnych.